Ik wens jullie een goed, gezegend nieuwjaar!

Ik kijk terug op de feestdagen met rillingen van vreugde en van verdriet.
Enerzijds heb ik zoveel mooie ( ‘gouden' ;)) momenten beleefd, anderzijds momenten waarop ik me echt afvroeg wat het feest nou feestelijk kon maken.

Kerstavond van de kerk bijvoorbeeld had niet zoveel te maken met kerst. Het was gewoon een feestje voor iedereen die wilde komen. Behalve dan misschien het eerste gedeelte van de avond waar ‘onze kinders' in moesten optreden met hun lied en hun dans. Ze deden het geweldig, ik had rillingen over mijn armen. Het was puur, het was echt. Ik kon het niet laten om ze even goed te knuffelen. Heerlijke meiden. Het is zo gaaf om te zien dat sommige kinderen echt dansen met hun hart. Dat kun je namelijk heel goed zien en dat maakt een dans mooi. ‘ Emmanuel, we praise Your Name!'
Het contrast was goed te zien met een andere dans, waar wij erg verdrietig van werden. Alzo ook de sfeer, die steeds onaangenamer werd op het ‘feest'. Het hoeft niet perse positief te zijn, wanneer alle mensen met alle geloven mee kunnen doen aan hetzelfde feest in de kerk.

1e kerstdag was een gouden dag. Een dag waar ik rillingen van vreugde van kreeg. Waar ik overliep van blijdschap, waar ik kon huilen van vreugde. Een pure dag. Echt. Gelukkig.
‘s Ochtends rond half zeven werden wij wakker gezongen door een groep mensen voor de poort. De bedelaars. Zij kwamen bij Geeske op visite en kregen koffie, thee, een broodje en een stuk zeep. Ik heb nog nooit zulke blije mensen gezien. Zingen, klappen, dansen. En het mooie was: iedereen werd er door geraakt. Alle drempels vielen weg. De kinderen van de blindenschool zongen een aantal liederen voor ons en 1 van de jongens vertelde uit zijn hoofd het kerstverhaal. Muisstil was het.
Ik besefte dat dit echt kerst was. God die in Jezus kwam voor de allerarmsten en Licht brengt waar het donker is. Dit kreeg hier gestalte. In deze prachtige kinderen en blijde bedelaars!

's Middags heb ik met Geeske een fikse wandeling gemaakt en een man bezocht,die zij op bijzondere manier heeft ontmoet. Hij is heel arm, zijn ene been is verbrijzeld, dus kan niet lopen zonder stokken en hij kan zijn gezin bijna niet onderhouden. Hij was zo blij met ons bezoek. Wat kun je iemand blij maken met iets wat je toch bijna geen moeite kost! Ik heb er van geleerd, ik heb genoten van zijn huisje in the middle of nowhere, genoten van de baby, genoten van de gesprekken en me dicht bij God gevoeld.

Met Oud en nieuw waren Mirjam en ik de Moeders. Geeske was op reis voor 9 dagen. Er kwam weer een feest bij de kerk, welke nu ook bezocht zou worden door veel militairen. Nog gevaarlijker voor ons, want militairen zijn hier dus echt dangereux.
Ik ben anderhalf uur naar het feest geweest. Lekker met 2 meiden gekletst, vrienden gemaakt en toen was ik zo moe van al het geluid en lawaai ( valse muziek) dat ik naar huis ben gegaan. Mirjam lag allang vredig te slapen, de jongens waren nog op het feest. Zodoende heb ik samen met mijn kopje bouillon en mijn bijbeltje op de mat, onder de sterren, de laatste uren van 2010 gevierd. Ik was absoluut niet alleen:)

Daarbij komt dat het eerste uur van 2011 mijn MAAT de eerste mens was die mij een gelukkig 2011 wenste. Beter kon het niet!!