Zoveel verhalen, zoveel te zeggen.. Ik heb al lange tijd niet geblogt en dat heeft te maken met de onbereikbaarheid van internet. Maar nu is het er weer volop. Ik zal nog wel een aantal keer posten, aangezien ik zoveel te vertellen heb en ik dat alleen maar digitaal kan doen....

Ik heb namelijk een zware keelontsteking. Jawel, ben je er eindelijk, wil je praten en het nederlandse eten opnieuw proeven, gaat dat niet, want alles boven je schouders doet pijn. Gelukkig is het pas na deze nacht zo erg geworden en kon ik gisteren nog wel praten, behalve slikken deed pijn. Josse heeft nog wel wat van me kunnen vernemen en mijn ouders ook. Vandaag komt er niet veel uit. Wel hilarisch. Maarja, lachen doet ook pijn, dus ik kan alleen maar grimassen. En allerlei gekke bekken te trekken om dingen duidelijk te maken. Dus... bel me maar niet op, want dan is het erg stil aan de andere kant van de hoorn..

Afscheid nemen..

Raar was het om afscheid te nemen. 'Wanneer kom je terug?' Was een vraag die ik vaak te horen kreeg.. Moeilijk wel, want inderdaad.. zal ik nog terugkomen en wanneer dan? Ik moest er bij een paar mensen wel echt van slikken. Jean en Mattar bijvoorbeeld.Mattar die bijna elke dag de laatste 2 weken naar mij toen kwam ( 'nog maar zoveel dagen!'), Mousa, Rammadan, die zondag opeens een poos stil aan mijn zijde zat( stout, blind jongetje waarvan ik het écht niet verwacht had!), Mami, mijn begeleidster,met wie ik echt iets begon op te bouwen,die als een bloem open ging en mij echt een kijkje gaf in haar leven, de chauffeur Abdel en zijn vrouw van wie ik een hug kreeg en allemaal cadeaus, en nog allemaal andere mensen. Geeske en Mirjam zal ik ook missen. Net moeder en dochter. Met ze gelachen, gehuild, dingen gedeeld. Vanuit het niets ben je nu opeens vertrouwt met ze.

Mijn reis liep voorspoedig. Vanaf Mongo kon ik met Liz, een engelse vrouw, meerijden naar N'Djamena. Onderweg haalden we nog 2 aardige afrikanen op, waarvan er 1 autotechniek had gestudeerd. Kijk, beter konden we niet hebben, met heel wat honderden kilometers over een hobbelende zandweg te rijden kun je best wel eens pech hebben.

Toen werd ik ziek in N'Djamena...waarschijnlijk van alle afscheidmaaltijden en weinig slaap.. ik had koorts, diarree en zere keel. Ai, en dan met het vliegtuig mee..Gelukkig waren de eerste 2 dingen 's avonds verminderd. En de zere keel gaf niet, want ik had totaal geen behoefte aan eten. Toen dramatisch: zere buik, heel erge turbulentie, bij het raam zitten, dikke vrouw en dikke man naast me, eten was uitgedeeld en ik móest naar het toilet.. Gelukkig waren de libische stewards allemaal heel aardig, waardoor ik achterin op een lege bank voor het personeel mocht liggen. Er werden mij allemaal dingen toegestopt wat hielp tegen mijn buik, kreeg een deken en werd zowaar ingestopt. In Libië moest ik overstappen, toen voelde ik me al een stuk beter en in het 2e vliegtuig zaten maar 20 passagiers, waardoor ik 3 stoelen tot beschikking had. En toen; Nederland! Waterland! ( en ikwaterogen)Wat prachtig vanuit de lucht. Wat geweldig dat mijn MAAT daar stond! En mijn moeder!Thuis. Wat een lieve familie. Wat een geweldige vriend! Want ben ik daar rijk mee.

Nederland...

Wel moeilijk te bevatten dat ik nu weer in Nederland ben. Het voelt allemaal nog zo onwennig.. Zitten op de bank, op stoelen, eten aan tafel met mes en vork...douchen met warm water, geen rommel op de straat, koud, mooie huizen, groen, internet, Josse is er opeens weer in levende lijve, mijn familie, allemaal eten..

Op het vliegveld in Amsterdam begon de eerste struggle al. Ik liep per ongeluk naar het toilet voor gehandicapten. 'Nee daar mot je niet heen, dáár is het toilet voor dames!', en met een priemend vingertje wees hij mij op de fout die ik begon. 'Nou zeg, neem me niet kwalijk', dacht ik. Toen bedacht ik: natuurlijk, ik ben in Nederland! Daar zeggen veel mensen de dingen zonder poespas! Het volgende kun je je hier niet indenken:'Goedendag mevrouw, hoe gaat het? Ja met mij gaat het goed, bedankt. Zoekt u toevallig het damestoilet? Dan moet u deze kant op! Geen dank hoor, graag gedaan. Gaat het? Oké, bedankt!'

Interessant die cultuurverschillen: maar de Nederlandse cultuur heeft ook zijn positieve kanten hoor, dat heb ik ook echt wel ontdekt. Het 'zeggen waarop het staat', is best wel handig. We zijn er rijk mee dat we kunnen zeggen wat we denken, zonder bedreigd te worden door verscheidene individuen of groeperingen. Als we maar wel realiseren dat wij als Nederlanders datzelfde niet altijd kunnen maken in buitenland... en dat is moeilijk als je gewend bent aan de Nederlandse cultuur. Dan kun je levensgrote, grove fouten maken..

Snel volgt er een bericht over mijn laatste weken waarin ik véél heb geleerd. Maar wat er nog allemaal te leren viel... daarvoor had ik er nog jaren voor bij kunnen plakken..