Geen woorden voor...

Zoveel verhalen, zoveel te zeggen.. Ik heb al lange tijd niet geblogt en dat heeft te maken met de onbereikbaarheid van internet. Maar nu is het er weer volop. Ik zal nog wel een aantal keer posten, aangezien ik zoveel te vertellen heb en ik dat alleen maar digitaal kan doen....

Ik heb namelijk een zware keelontsteking. Jawel, ben je er eindelijk, wil je praten en het nederlandse eten opnieuw proeven, gaat dat niet, want alles boven je schouders doet pijn. Gelukkig is het pas na deze nacht zo erg geworden en kon ik gisteren nog wel praten, behalve slikken deed pijn. Josse heeft nog wel wat van me kunnen vernemen en mijn ouders ook. Vandaag komt er niet veel uit. Wel hilarisch. Maarja, lachen doet ook pijn, dus ik kan alleen maar grimassen. En allerlei gekke bekken te trekken om dingen duidelijk te maken. Dus... bel me maar niet op, want dan is het erg stil aan de andere kant van de hoorn..

Afscheid nemen..

Raar was het om afscheid te nemen. 'Wanneer kom je terug?' Was een vraag die ik vaak te horen kreeg.. Moeilijk wel, want inderdaad.. zal ik nog terugkomen en wanneer dan? Ik moest er bij een paar mensen wel echt van slikken. Jean en Mattar bijvoorbeeld.Mattar die bijna elke dag de laatste 2 weken naar mij toen kwam ( 'nog maar zoveel dagen!'), Mousa, Rammadan, die zondag opeens een poos stil aan mijn zijde zat( stout, blind jongetje waarvan ik het écht niet verwacht had!), Mami, mijn begeleidster,met wie ik echt iets begon op te bouwen,die als een bloem open ging en mij echt een kijkje gaf in haar leven, de chauffeur Abdel en zijn vrouw van wie ik een hug kreeg en allemaal cadeaus, en nog allemaal andere mensen. Geeske en Mirjam zal ik ook missen. Net moeder en dochter. Met ze gelachen, gehuild, dingen gedeeld. Vanuit het niets ben je nu opeens vertrouwt met ze.

Mijn reis liep voorspoedig. Vanaf Mongo kon ik met Liz, een engelse vrouw, meerijden naar N'Djamena. Onderweg haalden we nog 2 aardige afrikanen op, waarvan er 1 autotechniek had gestudeerd. Kijk, beter konden we niet hebben, met heel wat honderden kilometers over een hobbelende zandweg te rijden kun je best wel eens pech hebben.

Toen werd ik ziek in N'Djamena...waarschijnlijk van alle afscheidmaaltijden en weinig slaap.. ik had koorts, diarree en zere keel. Ai, en dan met het vliegtuig mee..Gelukkig waren de eerste 2 dingen 's avonds verminderd. En de zere keel gaf niet, want ik had totaal geen behoefte aan eten. Toen dramatisch: zere buik, heel erge turbulentie, bij het raam zitten, dikke vrouw en dikke man naast me, eten was uitgedeeld en ik móest naar het toilet.. Gelukkig waren de libische stewards allemaal heel aardig, waardoor ik achterin op een lege bank voor het personeel mocht liggen. Er werden mij allemaal dingen toegestopt wat hielp tegen mijn buik, kreeg een deken en werd zowaar ingestopt. In Libië moest ik overstappen, toen voelde ik me al een stuk beter en in het 2e vliegtuig zaten maar 20 passagiers, waardoor ik 3 stoelen tot beschikking had. En toen; Nederland! Waterland! ( en ikwaterogen)Wat prachtig vanuit de lucht. Wat geweldig dat mijn MAAT daar stond! En mijn moeder!Thuis. Wat een lieve familie. Wat een geweldige vriend! Want ben ik daar rijk mee.

Nederland...

Wel moeilijk te bevatten dat ik nu weer in Nederland ben. Het voelt allemaal nog zo onwennig.. Zitten op de bank, op stoelen, eten aan tafel met mes en vork...douchen met warm water, geen rommel op de straat, koud, mooie huizen, groen, internet, Josse is er opeens weer in levende lijve, mijn familie, allemaal eten..

Op het vliegveld in Amsterdam begon de eerste struggle al. Ik liep per ongeluk naar het toilet voor gehandicapten. 'Nee daar mot je niet heen, dáár is het toilet voor dames!', en met een priemend vingertje wees hij mij op de fout die ik begon. 'Nou zeg, neem me niet kwalijk', dacht ik. Toen bedacht ik: natuurlijk, ik ben in Nederland! Daar zeggen veel mensen de dingen zonder poespas! Het volgende kun je je hier niet indenken:'Goedendag mevrouw, hoe gaat het? Ja met mij gaat het goed, bedankt. Zoekt u toevallig het damestoilet? Dan moet u deze kant op! Geen dank hoor, graag gedaan. Gaat het? Oké, bedankt!'

Interessant die cultuurverschillen: maar de Nederlandse cultuur heeft ook zijn positieve kanten hoor, dat heb ik ook echt wel ontdekt. Het 'zeggen waarop het staat', is best wel handig. We zijn er rijk mee dat we kunnen zeggen wat we denken, zonder bedreigd te worden door verscheidene individuen of groeperingen. Als we maar wel realiseren dat wij als Nederlanders datzelfde niet altijd kunnen maken in buitenland... en dat is moeilijk als je gewend bent aan de Nederlandse cultuur. Dan kun je levensgrote, grove fouten maken..

Snel volgt er een bericht over mijn laatste weken waarin ik véél heb geleerd. Maar wat er nog allemaal te leren viel... daarvoor had ik er nog jaren voor bij kunnen plakken..

2011

Ik wens jullie een goed, gezegend nieuwjaar!

Ik kijk terug op de feestdagen met rillingen van vreugde en van verdriet.
Enerzijds heb ik zoveel mooie ( ‘gouden' ;)) momenten beleefd, anderzijds momenten waarop ik me echt afvroeg wat het feest nou feestelijk kon maken.

Kerstavond van de kerk bijvoorbeeld had niet zoveel te maken met kerst. Het was gewoon een feestje voor iedereen die wilde komen. Behalve dan misschien het eerste gedeelte van de avond waar ‘onze kinders' in moesten optreden met hun lied en hun dans. Ze deden het geweldig, ik had rillingen over mijn armen. Het was puur, het was echt. Ik kon het niet laten om ze even goed te knuffelen. Heerlijke meiden. Het is zo gaaf om te zien dat sommige kinderen echt dansen met hun hart. Dat kun je namelijk heel goed zien en dat maakt een dans mooi. ‘ Emmanuel, we praise Your Name!'
Het contrast was goed te zien met een andere dans, waar wij erg verdrietig van werden. Alzo ook de sfeer, die steeds onaangenamer werd op het ‘feest'. Het hoeft niet perse positief te zijn, wanneer alle mensen met alle geloven mee kunnen doen aan hetzelfde feest in de kerk.

1e kerstdag was een gouden dag. Een dag waar ik rillingen van vreugde van kreeg. Waar ik overliep van blijdschap, waar ik kon huilen van vreugde. Een pure dag. Echt. Gelukkig.
‘s Ochtends rond half zeven werden wij wakker gezongen door een groep mensen voor de poort. De bedelaars. Zij kwamen bij Geeske op visite en kregen koffie, thee, een broodje en een stuk zeep. Ik heb nog nooit zulke blije mensen gezien. Zingen, klappen, dansen. En het mooie was: iedereen werd er door geraakt. Alle drempels vielen weg. De kinderen van de blindenschool zongen een aantal liederen voor ons en 1 van de jongens vertelde uit zijn hoofd het kerstverhaal. Muisstil was het.
Ik besefte dat dit echt kerst was. God die in Jezus kwam voor de allerarmsten en Licht brengt waar het donker is. Dit kreeg hier gestalte. In deze prachtige kinderen en blijde bedelaars!

's Middags heb ik met Geeske een fikse wandeling gemaakt en een man bezocht,die zij op bijzondere manier heeft ontmoet. Hij is heel arm, zijn ene been is verbrijzeld, dus kan niet lopen zonder stokken en hij kan zijn gezin bijna niet onderhouden. Hij was zo blij met ons bezoek. Wat kun je iemand blij maken met iets wat je toch bijna geen moeite kost! Ik heb er van geleerd, ik heb genoten van zijn huisje in the middle of nowhere, genoten van de baby, genoten van de gesprekken en me dicht bij God gevoeld.

Met Oud en nieuw waren Mirjam en ik de Moeders. Geeske was op reis voor 9 dagen. Er kwam weer een feest bij de kerk, welke nu ook bezocht zou worden door veel militairen. Nog gevaarlijker voor ons, want militairen zijn hier dus echt dangereux.
Ik ben anderhalf uur naar het feest geweest. Lekker met 2 meiden gekletst, vrienden gemaakt en toen was ik zo moe van al het geluid en lawaai ( valse muziek) dat ik naar huis ben gegaan. Mirjam lag allang vredig te slapen, de jongens waren nog op het feest. Zodoende heb ik samen met mijn kopje bouillon en mijn bijbeltje op de mat, onder de sterren, de laatste uren van 2010 gevierd. Ik was absoluut niet alleen:)

Daarbij komt dat het eerste uur van 2011 mijn MAAT de eerste mens was die mij een gelukkig 2011 wenste. Beter kon het niet!!

Kerst

Lieve mensen,

Bedankt voor de lieve berichtjes en mails! Ik sla ze allemaal op en ga ze thuis beantwoorden! Gelukkig konden we vandaag weer even op internet, dus kan ik nog snel een blog- bericht plaatsen.

De kerstdagen komen er aan. Vreemd, omdat te vieren in ander land! En toch ook heel leuk: want waarom is witte kerst bijvoorbeeld nou zo speciaal? Is kerst sneeuw, haardvuur, lekker eten en een boom in je kamer, die met de dag erger zijn haren verliest zodat er een gigantische bende ontstaat. Om niet te spreken over een poosje later, wanneer er allemaal verlepte bomen langs de kant van de straat staan ( of gewoon in de bosjes gemieterd worden) ‘ Boom, ik ben een boom.. ik heb niets te vertellen want ik staaa stil.'

Ik vind het wel eens goed voor me dat de kerstboodschap nu niet wordt afgeleid door nederlands/westerse sfeertjes er om heen. Geen dagenlange draaiorgel in de straat die ‘ kling-klokje-klingelingeling' speelt, of ‘Stille Nacht', dat is ook zo`n ontroerend en oorstrelend muzikaal gehoor eind de ochtend...

Laat ik niet te cynisch worden, want natuurlijk geniet ik ook altijd wel van al die dingen rondom kerst. Sfeertjes zijn leuk...alleen soms erg vervelend..want

Dat het kerstfeest gaat om de geboorte van Jezus, Gods Zoon, die nergens werd gewenst, geboren werd op een plaats waar een vrouw niet graag zou bevallen, de ouders bijna gelijk op de vlucht moesten, omdat ze van alle kanten door dood en haat bedreigd werden. Het Licht dat in de wereld kwam, was niet zo gewenst. Het is eigenlijk een geschiedenis met een rauwe kant er aan. Ontzettend dat het zover moest komen dat God Zijn Zoon moest sturen. Niet te vatten dat God, die alles gemaakt heeft, zoveel geduld en liefde heeft, dat Hij ons redding wil brengen.

In Mongo zijn de kerstvoorbereidingen ook op gang. Hier kopen mensen met kerst bijvoorbeeld allemaal een paar nieuwe kleren en schoenen. Dus iedereen showt zijn nieuwe kleren met kerst. Net zoals in Nederland is eten hier ook heel belangrijk. Er gaan gigantische bedragen voor de maaltijd, dat is onbegrijpelijk. Men versiert zich met henna en vlecht het haar opnieuw. ( daar ga ik aan mee doen...)

De kerk bereidt ook groots voor. De zondagschoolkinderen leren liederen, dansen en teksten. Best spannend voor ze! Mirjam en ik werken aan een dans met een aantal meisjes, dus we leven wel een beetje met ze mee! We hebben hoofddoekjes laten maken voor ze, zodat ze er een beetje hetzelfde uitzien. En zelf gaan we dienatuurlijk ook dragen.Volwassen mensen bereidden ook voor, er komt denk ik veel muziek voorbij. Dit weet ik, omdat de kerk naast ons huis staat en er veel muziek uit komt dezer dagen...tot ongenoegen toe...;)

Er komen veel bezoekers: belangrijke leiders en gasten. Moslims komen naar de kerk en vieren kerst mee..heel bijzonder

Ik ben benieuwd hoe ik kerst ga ervaren hier.

Jesaja 53: Daar sta ik telkens bij stil. De voorspelling van de Messias, het leven wat Hij zal lijden en wat door Zijn komst mogelijk wordt. Dit gedeelte maakt me klein, schaamtevol en dankbaar. Lees het, over and over again.

Gezegende Kerstdagen,

Annelies

tijd voor een berichtje!

Dag lieve mensen,

Het wordt toch weer eens tijd voor een berichtje.
Soms is het lastig om tijd te maken voor internet, omdat het internet ook niet zo snel is, zoals in Nederland en we niet vanuit huis op internet kunnen.

Maargoed, mensen, er is zoveel gebeurd.....waar moet ik beginnen met vertellen...en hoe uitgebreid....zal ik gewoon even kort opnoemen
- Dat ik heb gewerkt, geobserveerd en geïnterviewd voor mijn onderzoek
- een afspraak had met de délegée van onderwijs ( die is heuuul belangrijk..- wisten jullie trouwens dat ik sinds een aantal weken een papiertje heb waarmee ik op elke school MOET worden toegelaten?? En dat ik daar dus gebruik van ga maken..)
- alle partijen mij dankbaar zijn voor mijn onderzoek...terwijl ik dat best nieuw vind dat mensen mij daar zo dankbaar voor kunnen zijn...
- dat deze week daar nóg een partij bij kwam, een chr. organisatie die leerkrachten van publieke basisscholen cursussen aanbied. Zij willen graag met mij meewerken aan mijn onderzoek over motivatie&inspiratie, omdat zij hier juist bezig zijn met de noodzaak en het belang van deze dingen. Nu ga ik van 27 - 30 december op reis, mee naar een conferentie/cursus waar 62 leerkrachten aanwezig zijn! Ik heb er erg zin in! Ook omdat het tijdens de kerstvakantie van de basisscholen valt, waardoor ik ook geen tijd verlies om op de scholen te werken
- Dat ik enorm geniet van de hoeveelheid kids om mij heen: Dan die weer even
een aai over zijn bol, dan met de ander een spelletje doen, liedjes zingen, of
gewoon even lekker mee lachen en stoeien. Het huis van Geeske staat samen
met de blindenschool ( + internaat), basisschool, internaat lyceum ( 62 jongens,
12 meisjes) en nog een aantal huizen van leerkrachten, op het terrein van de
kerk. Das dus heel veel mensen bij elkaar en heb je dus veel aanspraak
- Dat ik vorige week Moeder des Huizes was...de verantwoordelijkheid over 2 Tsjaadse bengels...2 broertjes...of, op dat moment, mijn kinderkens...wat heel erg leuke ervaring was, ook om als enige Nederlander hier te zijn!
- `En ce moment, arrete!` - das natuurlijk een niet helemaal kloppende, en
volgens de kinderen nogal lachwekkende uitdrukking, die ik gebruikte toen
het stoeien me even iets uit de hand liep. Dus de hele club gebruikt die
uitdrukking nu telkens.
- Dat ik 2 dagen halfziek zonder Mirjam heb gedanst met 12 meiden - wat een geweldige meisjes, hun enthousiasme heeft mij erg geholpen, kreeg er helemaal energie van en heb ze dus flink ge-hugt
- Dat ik nieuwe Tsjaadse vrienden heb!
- Dat ik veel warmte voel: mensen in de kerk die je helpen, uitnodigingen om te komen eten en blijven slapen..
- Maar ook dat mensen alle elektrische apparatuur te voorschijn halen als je op visite komt - een televisie bijvoorbeeld die dan keihard aanstaat. Uitvinding: even dansen op de muziek met de kinderen. Het ijs is dan gelijk gebroken en voor je het weet staat de heeeeuule familie om je heen. Terwijl ik daarvoor in mijn eentje zat, omdat ik een ‘ belangrijke gast' was, die binnen moet zitten en het onbeleefd is als de kinderen daar zomaar naast gaan zitten. Maar later ‘moet je gewoon maar blijven slapen'
- Dat ik volgende week helemaal onder de henna zit, daar versieren ze zich hier mee met feestdagen. Dat doet een nieuwe vriendin: Chadidja. En haar broer wil het voor mij betalen ?
- Dat ik meerdere malen ten huwelijk ben gevraagd
- Dat ik steeds meer mensen en kinderen herken en mensen mij herkennen op straat

- Dat ik hier veel indrukken heb opgedaan van armoede, en hele vreemde, moeilijke situaties
- Dat ik een aantal keer flink heb moeten slikken...bijvoorbeeld lunchen bij een jonge vrouw, die heerlijk eten voor mij had gemaakt wat ze zich eigenlijk helemaal niet kan veroorloven
- hoe gewelddadig mensen hier zijn, hoe gewelddadig kinderen kunnen zijn, daar ben ik echt van geschrokken. Ik kan het niet uitleggen hoe vreselijk het is om zoveel haat en wanhoop bij een jong kind in de ogen te zien staan.
- hoe ontzettend veel straatkinderen hier zijn.
- hoe onrechtvaardig de wereld is, hoe mensen hun ogen sluiten kunnen voor ellende

Ik leer hier ontzettend veel. Het is moeilijk om dat allemaal te verwoorden, toch wil ik mijn best doen om alles op papier te zetten ( ook al ben ik niet zo'n trouwe dagboekschrijver..)

- Oja nog 1 ding: dat ik telkens zo ontzettend blij ben met mijn MAAT voor het leven! herken je dat: wanneer je iemand van wie je ontzettend veel houdt een poos niet ziet, ontdek je steeds meer eigenschappen van die persoon die je heel erg mist en waarvan je niet eens wist dat je daarin ook zoveel van ‘m hield. Dat zijn hele gave momenten, waarbij ik moet huilen van geluk.

Goed weekend,
Annelies

Beleefd

Dag allemaal,

Ca va?

Je wilt niet weten hoe vaak dat aan mij gevraagd wordt. De mensen zijn wat dat betreft heel beleefd. Je groet elkaar en dan gaat het zo: ' Ca va? ' ' Oui Ca va! Merci' ' Ah, oke, merci!' ' Ca va?' Oui, ca va' ' Ah, c'est ca va, non' ' ahah, Oui' ' Ah, c'est bon' ' Oui, c'est bon, aha merci' 'Ahah, merci'

En dan tijdens het gesprek nog een aantal keer. Soms voor ons Nederlanders wel eens een beetje zo van: ' wanneer gaan we hier mee stoppen?' Maar we wennen er aan.

De beleefdheid in dit land, is ook wel iets waar ik in mijn onderzoek tegen aan loop. Want 'alles gaat goed, de school is goed, de leerkracht is goed, de klas is leuk, de lessen zijn leuk, je merkt dat de leerkrachten gedreven zijn' , etc. etc. In Nederland zou je veel sneller een kritisch antwoord horen, en men is niet bang om iets negatiefs te zeggen. Maar hier doe je dat gewoon niet. Ook al vind je het, je houdt de schijn voor dat het allemaal goed is..

Ik ben dus constant bezig met doorvragen en op elk dingetje wat men zegt, moet ik inhaken. Het lukt me al steeds beter. Ik raak er getraind in. Ik hoor aan de manier waarop een 'Oui' wordt gezegd, of het menens is. En als ik merk dat het niet helemaal klopt, komen ze na een aantal lastige vragen tot de ontdekking dat ze maar beter gewoon eerlijk kunnen zeggen wat ze vinden. Want bij elk antwoord komt anders een ' Pourquoi?' Ook moet ik erg goed duidelijk maken dat deze interviews niet door de leerkrachten worden gelezen en dat het alleen om mijn onderzoek gaat.. Want anders vinden ze het weer erg voor de leerkrachten.. of ze zijn bang...En ze willen ook weer niet dat de naam van de school wordt beschadigd..

Het is dus een enorme uitdaging om hiereen goed beeld te vormen van de scholen enrelevante informatie op te doen! Maar ik hou van uitdagingen, dus wat dat betreft..!

Vandaag is het mijn 4e zaterdag in Mongo.. Wat gaat de tijd snel! Heb helemaal niet het gevoel dat ik hier al zo lang ben..Het gaat ook gewoon erg goed met me!

Het is niet voor te stellen dat jullie Nederland nu met sneeuw zitten, terwijl het hier best wel warmpjes is. Morgen is het natuurlijk Sinterklaas en dat soort dingen...echt wel grappig om dat gewoon op zo'n afstand te bedenken, maar misschien toch ook wel een klein beetje jammer om het allemaal niet mee te maken. :-)

Goed weekend!

week 3 - MIRJAM

Ha lieve mensen,

Het word voor jullie eens tijd om kennis te maken met mijn reisgenootje..Mirjam!!

Mirjam is een coole meid, met hilarische kuren.

Hilarisch is trouwens een woord van haar, net zoals ' Knake' . Ik betrap mijzelf er op dat ik het automatisch over neem.

Maargoed, haar kuren

- Zo bindt ze op een avond haar sjaal om haar hele gezicht als een mummie...zomaar..

- Ligt ze opeens helemaal plat van het lachen, en vraag je je af of ze niet iets verkeerds heeft gegeten of gedronken, maar heeft ze gewoon een binnenpretje ( en die heeft ze heel vaak, dus daar ben ik nu ondertussen al wel aan gewend)

- Kan ze heel goed Sadia ( onze bijzondere kokkin) nadoen, wanneer diegene Jean roep. Zo snerperig ' Jean, Tal!'

- Kan ze heel aanstekelijk lachen

- Wil alles weten: ' wat ben je nou aan het doen dan, Geeske?' is een aller bekendste vraag

- Slaapt overal door heen!! En is als ze wakker wordt midden in de nacht net een zombie. Zo van 'klik' ik slaap weer. Ze hoort ook niks dan, als ik dan tegen haar zeg ' gaat het goed?' denk ik maar, wie zwijgt stemt toe.

- oke hier heb ik de volste respect voor: ze heeft een UUR LANG!!!! 3 kinderen blokfluitles lopen geven, die het dus nogTOTAAL NIET konden. Ik zat binnen en het ging echt zo van ' Fluterdefluut, piep ( au) piieeep ( AUUUW). Kan je je voorstellen dat ze er na flinke hoofdpijn had en zoo moe was...

Toen ik 's avonds een blokfluit pakte en met de ervaring van die middag maar alvast tegen haar zei ' als je het zat bent moet je het zeggen', was ik dus ook binnen een paar seconde uitgespeeld.

- heeft ze een hilarische glijpartij gedaan van de 30 meter lange rots-glijbaan ( zie foto) waar we een uberleuk filmpje van hebben

- loopt overal op blote voeten, waardoor zedan weereen enorme splinter in haar voet heeft

Als afsluiting even een supergrappige situatie:

We moesten ons vat vullen met water ( in de badkamer). Alleen moesten we het water putten uit een put,100 meter van ons huis. Natuurlijk hadden we veel bekijks, omdat wij als blanken gingen putten en met de emmer op onze hoofden terug liepen.

Vol bombarie, als echte nederlanders gingen wij naar de put toe. Het stilzwijgen van de afrikanen was luid en duidelijk en alle ogen op ons gericht.

Een van de wachters wilde voor ons putten omdat het ' zo zwaar was', maar onzin! ' Ben je mal ' dacht Mirjam, ' hup, ik ga putten.' Dus zo gebeurde het.

En toen kwam het hilarische. Met de emmer op je hoofd naar het huis toe lopen. Annelies was de wijze en had er voor gezorgd dat haar emmer niet tot de rand toe gevuld was...want ja als het klotst, valt het er misschien wel over heen. Mirjam had er niet aan gedacht... En zij moest ook zelf de emmer naar haar hoofd brengen, omdat geen afrikaanse man zo lang was ;).

Dus dat ging als volgt: klotsklots ' aaah!! whhooo!!!' En ja hoor, daar ging al wat water. De jongens bij de put zaten volop te grijnzen en het lachen werd steeds luider.

Toen onze weg naar huis, waar weer menige gil werd geslaakt door Mirjam en het water er over de emmer heen klotste. We werden tot de deur van de compound gade geslagen. En toen het hilarische!! Mirjam, met de emmer water op haar hoofd, door een deur heen! Waarbij ze helemaal niet dacht dat de lengte van de deur misschien iets te kort was voor haar, nu ze een emmer op haar hoofd had. Haha, en ik liep achter haar dus zal het al lang en breed aankomen...Een harde gil, geklots en water...eneen moeilijke voorzichtige poging om met de emmer water op haar hoofd, toch door de deur te komen. Het was zo'n grappig gezicht, ik had moeite om mijn emmer water op mijn hoofd te houden, waardoor ik dus ook wat nat werd.Ik lach helemaal dubbel. Vooral omdat Mirjam zo serieus met die emmer water door die deur probeerde te komen, geweldig.

Uiteindelijk is het Mirjam wel gelukt, mochten haar kleren dat wat nat wezen, maar dat droogt wel. Vervolgens zijn we nu echt geoefende afrikaanse vrouwen, die handig een emmer water op hun hoofd kunnen dragen.

En nog veeuuuul meer is er te vertellen over dit bijzondere kind, maar als je dat wilt weten dan zorg je maar dat je persoonlijk contact met haar krijgt :p (ps: nee,ze heeft al een vriend: Mattijn, die hier door Jean telkens Montagne wordt genoemd..)

Maar dit is wel weer even genoeg.

Goed weekend!

Annelies

week 2 - Mongo

Dag allemaal!

Zo, wat een leerzame week: elke dag 3 uur franse les gehad, kennis gemaakt met allerlei mannen en vrouwen, de directeur van de blindenschool gesproken en heel veel kinder-handjes geschud! De school vindt het zo leuk dat ik engelse les wil geven, want er zijn maar een aantal mensen hier die engels kunnen spreken.
Samen met Mami neem ik interviews voor mijn onderzoek af: zij spreekt Engels en Frans, en zij kan mij heel goed helpen om goede resultaten te hebben voor mijn onderzoek.
De scholen beginnen hier om 6 uur 's ochtends en zijn om 12 uur afgelopen. Maar deze week kreeg ik zelf van 8 tot 11 les, soms half 9 tot half 12, afhankelijk van hoe vroeg Mami er was ( mijn maîtresse in franse/tsjaadse taal en de cultuur hier ;) ). Nog wel even wennen hoor, dat vroeg uit bed zijn. Maar het is hier nogal een herrie 's ochtends, waar je toch wel een beetje wakker van wordt.
Over wakker worden gesproken.... :

Meneer Muis
Op een nacht ( donderdag) verveelde meneer muis zich stierlijk. Hij had zin om heibel te schoppen. Opeens kwam er een idee bij hem op: ‘ hee, wacht even, sinds kort slapen hier 2 vreemde mens- achtigen, laat ik die eens lekker wakker houden'. Zo begon hij aan zijn avontuur. Eerst maakte hij herrie op de kast...maar ja, de lol ging daar snel vanaf. Dus; hup van de kast, want ‘ misschien hebben die meiden wel iets lekkers liggen tussen hun spullen. Eens kijken of ik iets lekkers van ze vinden kan. Oja, hmm een stukje muesli-reep' ( hele bijzondere muis; hij kan lezen). En ‘ oo, ook nog eens een paar vruchten, nou nou ik kan mijn buikje wel vullen met deze dingen.'
‘ Hee maar, wat is dit dan.... ( plastic tas), wat kraakt dat lekker, laat ik er eens flink overheen stampen' Wat genoot muis van zijn avontuur... maar helaas, hij sloeg door. Hij rende over de rand van het bed van Annelies, wrong zich tussen de onderkant van het bed en het matras, waardoor Annelies iets voelde bewegen onder haar hoofd. Dat werd Annelies te gortig. Annelies deed het licht aan en legde alle spullen die muis maar enigszins interessant kon vinden aan de andere kant van de kamer. ‘ Zo, maak daar asjeblieft herrie en laat mij slapen.' Annelies legde zelfs het stukje mueslireep op de kast, wat een service. Maar helaas, het werkte maar een klein beetje, meneer Muis ging door met herrie maken, knaagde zelfs aan de poot van het bed van Annelies. Annelies werd gefrustreerd.. ‘ wat is dit???!!!' Vol jaloezie keek Annelies naar Mirjam die vredig overal door heen sliep. Dus het licht ging weer aan. Mirjam werd wakker en was met moeite te overtuigen dat die muis vreselijk veel herrie maakte. Maar toen zag en hoorde ze even later ook de muis: meneer muis zat te knagen aan de snoer van mijn bedlampje. We konden hem niet zien, aangezien mijn bed tegen de muur stond. Maar we hoorde hem en het snoer ging heel hard heen en weer.
Annelies was het vreselijk zat, dus ging op zoek naar geliefde kat Dobi( die heel erg dol op haar is, maar die ze alleen maar kan aaien met dr voeten omdat ze officieel allergisch is voor katten..) Helaas kon ze die niet vinden, dus dan maar proberen te slapen... tegen de ochtend viel ze uitgeput in slaap.
De volgende avond snel Dobi opgesloten in de slaapkamer, hopend dat hij de muis zou vangen... maar helaas, toen Annelies terugkeerde naar de slaapkamer lag hij te slapen op het kussen, notabene, van Annelies.
Sinds die avond slaapt Dobi toch wel elke nacht bij Annelies en Mirjam op de kamer, op zijn eigen matras. Hopend dat de muis daar een beetje van terugschrikt... maar vangen zal hij hem niet...deze kat kan heel diep slapen..en hoe hij er dan bij ligt...komisch gewoon.
Dat was het verhaal van de muis.

Verder was ik vrijdag op zaterdag ziek; acute diarree, waardoor ik zaterdag uitdrogingsverschijnselen vertoonde ( viel de hele tijd flauw), maar na veel bouillon, water met zouten&mineralen en cola drinken voelde ik mij 's avonds weer goed.

Verder genieten we zo erg van de bergen hier!! We mogen er alleen niet met z'n 2en heen, aangezien er daar slangen en grote apen zijn. Dus we nemen telkens een stoet kinderen mee.
En we hebben nog iets hilarisch gedaan: Er is aan de voet van de berg een 30 meter-lange rots, die de kinderen gebruiken als glijbaan. Met een stuk plastic onder je achterste ga je dan keihard naar beneden. We hebben zo'n grappig filmpje van Mirjam die er af glijdt, echt te komisch voor woorden.

We zijn net terug van de kerk. We gaan nu hier naar de zondagschool. Dat is voor ons net iets makkelijker te volgen, omdat daar het Frans makkelijker is.
Alle kinderen tot 16 jaar gaan hier naar de zondagschool. Die komen ook helemaal niet in de kerk. Ze zijn echt gescheiden van de ouderen. Dat vonden we in het begin een beetje gek. Sowieso hebben kinderen in het gezin ook een veel kleinere rol dan in Nederland. Het is zeg maar zoals Nederland 50 jaar terug was: als ouderen praten, zwijgen de kinderen. Ook als belangrijke mensen komen eten, eten de kinderen niet mee.
De kerkdienst is niet te vergelijken met de Nederlandse dienst. Sowieso duurt hij veel langer: minstens 3 uur. De zondagschool duurt ongeveer 2 uur. Daarbij begin je niet altijd precies om 8 of 9 uur. Het hangt een beetje af van hoeveel mensen er gearriveerd zijn, en of degene die de boel leidt er al is. Voor de rest zingen ze veel. Ze zingen bijna altijd met wisselzangen, waarbij er eentje apart zingt van de anderen.

Er is nog zoveel te vertellen. Het lijkt hier allemaal zonnig en leuk, maar er gebeuren hier veel verdrietige dingen. De kinderen die wonen op ons terrein hebben bijna allemaal een verdrietige achtergrond. Ook zijn er hele rare dingen gaande bij een aantal personen, waar je echt helemaal naar van wordt.
Veel kinderen zijn niet te vertrouwen ( stelen en liegen veel), maar ergens kun je het heel goed begrijpen: want wat hebben ze nou mee gekregen? Het was hun manier van overleven, ze weten niet beter. Hun geweten en gevoel is afgestompt. Soms voel ik zo'n medelijden en zou ik ze graag allemaal even in mijn armen nemen en knuffelen. Ze laten voelen dat ze waard zijn te bestaan, dat ze voor God uniek zijn en dat Hij ze liefheeft met de grootste Liefde. Maarja, beseffen ze wat liefde is?

Het verhaal heeft weer een lengte waar je u tegen zegt, maar het is ook weer van een hele week natuurlijk.
Alsnog schieten woorden tekort, maar jullie kunnen zo toch goed meeleven.

Wederom bedankt voor de vele reactie! En als je me een mail heb gestuurd en ik niet heb beantwoord, wees niet boos! Ik heb mijn hotmail nog helemaal niet kunnen openen sinds ik in Tsjaad ben! Zo ook met mijn schoolmail!
Alleen mijn gmail is makkelijk te openen. Ik hoop dat ik meer achter internet kan komende weken. Maar internet is hier niet zo snel als in Nederland..
Heb een goede week!

Lieve groeten, Annelies

De eerste dagen in Mongo

Lieve mensen,
Bedankt voor al jullie reacties! Erg leuk om te zien dat zoveel mensen meeleven!

!Ik dacht, laat ik jullie geduld een cadeautje geven. Na dat lange wachten en smachten, krijgen jullie nu 2 berichten kort op elkaar. Maar uiteindelijk duurde dat toch even wat langer ;)
Dus het is nu uiteindelijk dinsdag 16 november. En dit bericht heb ik 13 november geschreven. Het gaat dus over donderdag tot zaterdag :)
Dag 3 ( donderdag) vertrok ik 's ochtends 8 uur naar Mongo. In de jeep, met z'n zessen. Wat is N'djamena nog groot! Allemaal platte huisjes, geasfalteerde wegen, zandwegen, ontzettend veel motors en mensen. Veel getoeter, want iedereen steekt zo maar over zonder te kijken. We reden over het Tsjaad-meer. Ooit was die enorm groot, en nu was ie ook weer aardig gevuld, doordat het hier vorige maand veel heeft geregend. Van N'djamena heb ik geen foto's kunnen maken, aangezien je fototoestel daar niet veilig is.
Om de stad heen is een geul gegraven waar water in staat. Dit hebben ze gedaan ter bescherming voor de vijand. 2 jaar geleden was hier namelijk oorlog met de rebellen. Je moet dus ook door de douane als je de stad uit gaat. Wat daarom wel erg vervelend is, is dat de mensen alleen maar door een paar uitgangen de stad uit kunnen ( vluchten). Ze zitten dus een beetje opgesloten.Want als het de douane niet bevalt, kun je er niet door.
In N'djamena zie je ontzettend veel militairen. Dat stelt niet zoveel voor, behalve dan dat ze een soldatenpak aanhebben en met een geweer kunnen zwaaien.Verder doen ze gewoon mee met het normale leven, maar zijn ze dus ook een beetje gevaarlijk.Toen we eenmaal N'djamena uitwaren kwamen we op een enorme lange rechte weg, die we wel zo'n vier uur volgden. Er stond een lekker briesje, dus ondanks dat de felle zon brandde was het lekker uit te houden. Als we een dorpje langsreden stonden er vaak kinderen juichend de auto na te kijken en uit te zwaaien. Ik natuurlijk heel hard terugzwaaien, dat vond ik leuk. Had ik nog wat te doen. Maar ook oudere mensen stonden vaak breed lachend langs de weg de auto na te kijken. Heerlijk die blijde mensen.
Het is grappig om je voor te stellen dat het in Nederland ook zo zou zijn..het zou namelijk niet werken want er rijden veel te veel auto's...
Na wat te eten in een dorpje ( wat een belangstelling krijg ik hier toch ;) ) vervolgden we onze reis...wat niet meer op de verharde weg was...maar op een zandweg... Wat vond ik dat cool! Honderd rijden met de jeep over een hobbelend terein met je raampje helemaal open en de stofwolken achter je aan! Geweldig! Ondertussen werd de omgeving steeds mooier en werd ik dus steeds enthousiaster. Want rondom Mongo zijn allemaal bergen, bestaand uit stukken rots.
In Mongo aangekomen stonden hier veel mensen mij op te wachten, samen met Mirjam! Poe, die kan al echt goed communiceren in het taaltje hier! Mijn spullen uitgepakt en lekker gaan eten.
Eten doen we uit 1 pan, met de rechterhand. Wij krijgen dan wel als vreemdelingen een lepel om mee te eten. Maar je mag dus absoluut niet met links eten, want daar veeg je je behoefte mee af. Ook moet je erg vaak je handen wassen, en als er eten valt - al is het op je schoot - dat eet je het niet meer op.
Elke ochtend krijgen we oliebollen met suiker als ontbijt! Dat is goed te doen! ' s Middags eten we vaak falafel en 's avonds warm eten. Ze eten hier bijna geen groenten, dus dat begin ik wel een beetje te missen.Douchen doe je met emmertjes water die je over je heen gooit, geschept uit een ton. Geweldig he? Ik vind het lekker en je bespaard gigantisch veel water.
Deze komende 2 weken krijg ik elke ochtend 3 uur tsjaads-franse les van Mami. Zij laat mij kennis maken met de Tjaadse cultuur, geschiedenis, religies en leert me wat meer frans. Dan heb ik dus veel meer aan mijn onderzoek waarbij ik veel interviews en gesprekken moet afnemen, waar ik dus wel echt wat aan wil hebben. In deze 2 weken zal ik ws alleen nog maar met de blindenschool te maken krijgen, die echt naast ons huis is. In de middag ga ik daar aan het werk met mijn onderzoek.Gisteren ben ik met Mirjam mee gegaan naar de blindenschool. We hebben toen muziek gemaakt met de blinde kinderen, wat ze prachtig vinden!
Ook hebben we de prachtige berg 50 meter hier vandaan beklommen met een aantal kids. Ik zal foto's om mijn blog zetten als ik beter internet heb.

Zo, ik vind dit verhaal wel weer genoeg voor vandaag.. wordt allemaal vervolgd!
Mirjam zit nu lekker te zingen en gitaar te spelen in de namiddagzon op onze kleine veranda, klinkt mooi; ik ga denk ik maar meedoen!
( ha, dr vliegt hier een schattig muisje voorbij...tja die zitten hier...maar ze doen ( nog) niets vervelends)

Annelies